साहित्य : वैदेशिक रोजगारीबाट खुरुखुरु पैसा पठाएकी रनकुमारी हरेक कुराले रित्तै भई !

• युवराज नयाँघरे
• भदौ २, २०८०
• 0

रनकुमारी कतार पुगेको आज एघार वर्ष पुग्यो ।

यो एघार वर्षभरि उसले लोग्ने र छोरो मात्र सम्झी । तिनैलाई सम्झी–सम्झी काम गरी । मिठो पकाउँदा पनि तिनैलाई सम्झन्थी । नमीठो खाँदा पनि तिनैलाई सम्झना गरिरहन्थी ।

काठमाडौंबाट धादिङ लाग्ने पाखोमा उसको बिहे भएको थियो । बिहानदेखि बेलुकासम्म उसको लोग्ने टिल्ल भएर बस्थ्यो ।

‘रातो दिनको यो कर्कश कति खप्नु ?’

‘छोडिदिन्छु यो जड्याहालाई !’

उसले यसो भनेर धेरै पटक झगडा गरी । तर आँट गरिहाल्न सकिनँ ।

बाउजस्तै धम्मरधुसे कालो छोरो हेर्थी –कर्मलाई धिकार्थी ।

तर एकदिन कतार पुगी – कसरी–कसरी !

हस्पिटलको काम थियो ।

मुख र दात सँगसँगै चलाउँथी नेपालमा छँदा । तर कतारले उसलाई मुख हैन हात मात्र छिटो चलाउन सिकायो । कारण एउटै थियो –ऊ नेपाली बाहेक अरु भाषा बोल्न जान्दिन थिई ।
रनलाई लोग्नेले ‘रानी’ भनेर बोलाउन थालेको थियो ऊ कतार पुगेपछि । त्यसपछि रनकुमारीको मन पनि बदलियो ।

‘अब सुध्रियो होला !’

गएको पाँच महिनामै उसले असी हजार रुपैयाँ पठाइदिई । लोग्नेले राम्रो बाटो लियो होला भन्ठानेर ।

त्यस लगत्तै पचास हजार पठाई ।

‘दशै राम्रोसँग मनाउनु ।’

उसले फकाएर बोली । अनि पैसासँग केही लुगा र घरका लागि चाहिने सरसामान पनि पठाई ।

एउटा लिपिस्टिक किन्ने बेलामा पनि ऊ बडो ख्याल गर्थी । मैले यता लाउनुभन्दा नेपालमै पठाउनु पर्ला । यस्तै कुरा ऊ सोच्थी ।

‘लौन यो माथ्लो गरो खार्नु प¥यो । २–४ लाख पठाइदे रानी !’

लोग्नेलाई एक साँझ जिब्रो लर्वराउँदै फोन ग¥यो ।

उसले सबै कुरा सुनेपछि भनी –‘पैसा त पठाइदिउँला म । तर रक्सी खान छोडे जस्तो त लागेन नि तिम्ले ?’

‘छोडिसकें नि । आज दिउँसो मामाले एक बोतल बियर किन्देका थिए । त्यै खाएको । रक्सी र वियर फरक हो नि लाटी । म पहिलाको जस्तो छैन नि ।’

लोग्नेका कुरा सुनेर ऊ मख्खै परी । खुशी भई । अनि भनी दंग भएर –‘अर्को हप्तासम्म पठाउँछु है ।’

उसले आफ्नो वचन पुरा गरी ।

अर्को हप्ता डेढ लाख रुपियाँ लोग्नेले बुझ्न पायो । पैसा लिन जाँदा लगेको नागरिकता कालो झोलामा राख्दै भन्यो –‘यो त पछि पनि चाहिन्छ नि ।’

हिउँद लागेपछि जाडो पनि निकै चम्कियो । छोरो र बाउले पालैसँग फोन गरिरहे । ऊ कामले व्यस्त भइरहन्थी । शनिवार बेलुका बल्ल उसलाई फूर्सद भयो । आफैले फोन फर्काई । ‘के भो फोन गरेका गरेकै छौ तिमीहरुले । किन हो ?’ उसले यत्ती भनी ।

‘सबैले सोलार राखे । नुहाउन गा¥हो भो । लौन खर्चपात पठाइदेऊ रानी ।’

उसले मनमनै सोची –‘ठीकै हो । सामान जोड्नु राम्रै हो । फेरि काठमाडौंको जाडो पनि बेस्सरी छ ।’

‘हुन्छ, अर्कोहप्ता फेरि रिनपान, खोजखाज गरेर भएपनि पठाउँछु । सामान चैं राम्रो हाल्नु है’ रानीले फोन राख्ने बेलामा भनी ।

मंसिरको आधाउधीमा पैसा आयो । यो पटक पैसा लिन छोरो गयो । पैसा पाएपछि छोरो न्यानो ताप्न चितवनतिर गयो । बाबु बिहानदेखि व्यस्त हुन्थ्यो खानपानमा ।

नयाँ वर्ष लाग्दा रनकुमारीले एकदिन फोन गरी । फोन निन्द्रैमा जस्तो बोलीमा लोग्नले बोल्यो ।

‘मैले दुई लाख पठाइदेको छु । त्यो पैसाले राम्रोसँग जस्ता छाउनु । सिकुवामा ढुंगा र इँटा छाप्नु । नपुग भए मलाई भन्नु । घर चैं राम्रो बनाउनु ।’

फोनमा पैसा आउने कुराले ऊ रमाएको थियो । खुशी भएर लोग्नेले भनेको थियो –‘मेरी दिलकी रानी ।’

लोग्नेको मीठो वचनले रनकुमारी निकै रमाई । ऊ प्रसन्न भएकी थिई । ‘जे होस् लोग्ने लाइनमा आयो ।’

फर्पिङका एक जना चिनारु दाइ काठमाडौं जाने सुनी उसले । सनैया रोडबाट एकदिन तुफान कुदेर ऊ तरबार गेट पुगी । चालीस हजारका स्वीटर, पाइन्ट, सर्ट र एउटा सानो घडी पठाउने मन गरी ।

‘लौन दाइ यति सामान बुढालाई लगिदिनु प¥यो ।’ उसले झोला थमाई ।

रनकुमारीले दुःख गर्न छोडिन । ऊ ओभरटाइम पाउन कम्पनीका माथिल्ला मुदिरहरुलाई खुबै अनुरोध गर्थी । उसको दुःख र मिहिनेत देखेर ओभरटाइम उसैलाई दिन्थे पनि ।

जेठतिर उसले फेरि दुईलाख पठाई ।

‘मैले हाड घोटेर यो पैसा पठाएको छु । तिम्ले टनेल खेती गर्छु भन्यौ । पैसाको राम्रोसँग प्रयोग गर्नु । अनावश्यक रुपमा पैसा नसक्नु नि ।’

‘अनि के–के रोप्ने नि टनेलमा !’ रनकुमारीले सोधी

‘सिजन अन्सार सबै रोप्नुपर्ला । रोप्नु मात्रै पर्छ । किन्ने मान्छे त घर वरिपरी जत्ति पनि छन् । यो काम राम्रो पनि रै’छ । ज्यानलाई पनि काइदा, मनलाई पनि आनन्द ।’

लोग्नेका कुरा सुनेर रनकुमारी दंग परी । ‘जे होस् लोग्ने लाइनमा लाग्यो । यो राम्रो कुरा हो ।’

‘म यता मिहिनेत गर्छु । ऊ उता गर्न खोज्दै छ । दुवै यसरी लाइनमा हिँडे त घर सप्रिइ हाल्छ नि ।’ ऊ खुशी भई ।

दुईतिर काम गर्थी – रनकुमारी । एउटा ठूलो सुपर मार्केटमा भर्खरै काम पाई । त्यो अघि ऊ हस्पिटलको सरसफाईको काम गर्थी । उसको काम राम्रो थियो ।

कतिले टिप्स पनि दिन्थे । टिप्सबाट उसको कमाई राम्रो हुन्थ्यो । रनकुमारी ठान्थी –‘म बल्ल नरकबाट निस्केर आफ्नो सुखको जीवन जिउन दिएकोमा निकै रमाई ।’

त्यो राति ऊ निकै नै प्रसन्न भई । काममा एकजना नयाँ कामदार आएको थियो । उसले रनकुमारीको निकै नै हेरविचार गथ्र्यो ।

उसलाई ओभर टाइम प्राय : अचेल उसैले मिलाईदिन्थ्यो । भन्थ्यो– ‘अप्ठेरोमा परेकोलाई मद्धत गर्नु धर्म हो । कर्म राम्रो गर्नु नै धर्म हो ।’

‘रनकुमारी कर्म गर्छे । कर्म गरेर कमाउँछे । यो मौका दिनु पर्छ ।’ नयाँ कामदारले खुबै सहयोग ग¥यो रनकुमारीलाई ।

बर्खामा फेरि पैसा चाहियो भनेर खबर आयो । लोग्ने अचेल निकै नरम र भलादमी भएर बोल्थ्यो । फोनमा छोरो प्रायः आउँदैनथ्यो । जे जति रकम माग्नु पर्दा पनि लोग्ने नै अघि सथ्र्यो ।

‘रानी, दुःख बुझ्ने तिमी नै छौ । यो पालि बुझ है ।’

‘किन र के प¥यो त्यस्तो ?

‘साथीहरु मिलेर गाई पालन गर्ने रे !’

‘भनेपछि पैसा चाहियो ?’

‘हो नि । अहिलेलाई एकलाख पठाइदेऊ । जम्मा पाँच लाखको शेयर मैले लिनु पर्ने भयो । यो काम फाइदैको छ । कमाइ पनि हुने । वचत पनि शेयर मार्फत भइरहने रहेछ ।’ लोग्नेले सम्झाएर भन्यो ।

राति कामबाट आएर उसले पैसाको जोहो के–के हुन्छ निकै विचार गरी । कति पैसा कहाँबाट निकाल्न सकिन्छ – विचार गरी ।

नयाँ कामदारलाई पनि भनी ।

‘ठीक छ, तिम्रो घरका मान्छेले काम गर्छन् भने म मद्धत गरुँला ।’

उसले सबैतिर बाट खोजखाज गरेर एकलाख पचास हजार घरमा पठाई । अनि बूढालाई फोनमा सम्झाई ।

‘मैले निकै गा¥होसँग पैसा खोजेर पठाएकी छु । गाई राम्रोसँग पाल्नु नि ।’

‘हुन्छ । हुन्छ ।’

बूढोले निकै मायालु पाराले भन्यो ।

दशैंमा उसले निकै सरसामान किनमेल गरि । अनेक सरसमान किनेर सुड्केस पुटुक्क पारी ।

काठमाडौं ओर्लेर घर पुग्दा थाहा पाई–लोग्ने पन्ध्र दिनदेखि बेपत्ता थियो ।

घरमा तालाबन्दी थियो – छाप्रे टिनको घर जस्ताको तस्तै थियो ।

घाँस जेलिएको घर देखेर उसको मन पुरै रित्तो भयो । त्यत्रो पैसा पठाएकी रनकुमारी हरेक कुराले रित्तै थिई – मन, धन सबैले ।

सम्बन्धित शीर्षकहरु

‘नेपाली साहित्यको अवस्था भुटानभित्र अति नाजुक छ’ केशव वैरागी माइला

संचारकर्मी होम कार्कीलाई ‘अनेसास शिखर पुरस्कार’

युवराज नयाँघरेको १९ औं कृति ‘आगोको बीउ’ लोकार्पण

पत्रकार सुधीर शर्माका दुई पुस्तक एकसाथ विमोचन

युवराज नयाँघरेको निबन्धसंग्रह ‘आगोको बीउ’ बजारमा

रमजान अली मियाँको पुस्तक ‘नमाज’ राष्ट्रियसभा अध्यक्ष दाहालले गरे विमोचन

मदन पुरस्कार मोहन मैनालीको ‘मुकाम रणमैदान’लाई, योगेन्द्रप्रसाद यादवलाई जगदम्बा श्री

पोर्चुगलमा नेपाल–पोर्चुगल दर्पण प्रकाशित

गोर्खा लाहुरेको कथा बोकेको साहित्यकार राईको उपन्यास ‘किवाहाङ’ माथि परिचर्चा

साहित्यकार राजकुमार राईद्वारा लिखित उपन्यास ‘किवाहाङ’ बजारमा