कोरोना डायरी : विश्वास नै लागेन हामी पोजेटिभ छौँ भनेर

• अशोज २३, २०७८
• 0

०७८ भदौ २ देखि नै शारदालाई रुघाखोकी, टाउको दुखाइ सुरु भयो । दुरी कायम राख्दै उनको सेवा गरेँ । दुईदिनसम्म भान्साको कामबाट परै राखियो । तीन दिनपछि अलि ठिक भयो । आफन्त छिमेकी र घरकासँग दुरी कायम रहेपनि भान्साको काम उनैबाट फ्त्ते भइरह्यो ।

ममीको छेउ नजाउ है दुईचार दिन अलग्गै बस ।

छोरो सुशानलाई स्पष्ट अनुरोध गरेपनि कार्यान्वयन भएन । नपरुन्जेल न ठूलाले चेत्ने न सानाले ।

८ कक्षामा पढ्ने भयो तर खाना खुवाइदिनु भनेर थाल ममीतिरै तेर्स्याउँछ । छेउमा टाँसिन पुगिहाल्छ । देखेका वेला सम्झायो अरु बेला उस्तै ।

५ गते साँझ उसले मेरो ब्ल्याङकेट आफ्नो ओछ्यानमा लगेछ । माग्न गएँ । आफ्नो ब्ल्याङकेट सानो छ जाडो हुन्छ भन्यो । ओडिरहेको ब्ल्याङकेट सानो हुनु संयोग वा बहाना के थियो उही जानोस् । त्यसो भए आज बाबासँगै सुत भनेर उसलाई आफूसँगै ल्याएँ ।

राति अचानक उसलाई ज्वरो आयो । घरि सिटामोल, घरि पानीपट्टी घरि मालिस गर्दिरहेँ । तर उसको ज्वरो १०२ भन्दा तल झर्न मानेन ।

बिहान शारदा र मैँले शिक्षण अस्पताल महाराजगंज लग्यौँ । भाइरल ज्वरो हो आत्तिनु पर्देन भनेर सिटामोल सिफारिस गरे ।

की पिसिआर गर्ने त बाबु ? डाक्टर सिर्जना बस्नेतले सोधिन् । गर्दिन भन्यो उसले । फर्किँदा बाटोमा सुनायो पोजेटिभ रिपोर्ट आउला भनेर डराएको रे ।

सुशानको भाइरल हो भने शारदाको पनि भाइरल नै हो, पक्का भयो ।

विरामी आमाछोरालाई स्कुटरमा हाँकेर जतिजति घर फर्किँदै छु उतिउति जिउ दुख्दैछ, शरीर असजिलो हुँदैछ ।

यो भाइरल अब मेरो शरीरमा पनि प्रवेश गर्ने कुरा निश्चित भयो । तीनवर्ष अगि दशैँमा यसैगरी तिनैजना सुतेको हौँ । कोरोना बराबरको सकस हामीले त्यसवेलै भोगिसकेका थियौँ । त्यही संयोग दोहोरिने भयो ।
नोप्रब्लम यसपटक पकाएर खानदिने सन्तोष छ । सोच्दै घर आइपुगेँ । ज्वरो पनि मसँगै आइपुग्यो । सिटामोल खाएँ ।

ज्वरो त मलाई सुशानबाटै सरेको थियो । दुईदिनपछि उसको ज्वरो घट्यो, मेरो घटेन । शारदालाई ज्वरोनै आएको छैन, रुघामर्की र जीऊदुख्ने मात्रै छ । भिनाजु डिल्लीराम भट्टराईले भन्नुभयो भाइरल नै हो भने सिटामोलले हुँदैन कोडोमल खाऊ ।

कोडोमोल खाँदापनि ज्वरो घटेन । ८ गते फेरि फोन गरेँ उहाँलाई ।कोडोमलले पनि छोएन भने टाइफाइड हुनसक्छ ल्याबटेष्ट गरेर मात्र औषधि खाऊ ।

आज दिनभरमा पनि ज्वरो घटेन भने हेम्स अस्पतालमा गएर दुईहजार खर्च गर्नैपर्ला । दुबैजनाको रिपोर्ट नेगेटिभ आए बल्ल टाईफाइड चेक गर्ने । सल्लाह भयो दुईबिच ।

छिनमै के मन आयो कुन्नि । बित्थामा किन४ हजार खर्च गर्ने ? यो दुईवर्षमा त्यस्ता४हजार धेरै गइसक्यो । पोहोर त विमाकोआश थियो अहिले त त्योपनि छैन । जाऔँ पुलिस हस्पिटल ल्याब टेष्ट गरौँ ।
शारदालाई स्कुटरको पछाडि राखेर गएँ प्रहरी अस्पताल ।

केहि महिना अगि पिसिआर गर्न निकै पापड बेल्नुपरेको थियो । उच्च ओहोदाका डाक्टरको सिफारिस चाहिने अवस्था एकाएक परिवर्तन भएर तलकै कर्मचारीले पिसिआर निर्णय गर्न सक्ने भएछन् ।

फिवर क्लिनिकका साथीहरुले धेरै सोधीखोजि नै नगरी आफैँले फारम भरिदिए । पिसिआरनै गरिदिन्छौ भने झनै गजब, पैसा पनि बच्यो ढुक्क पनि भइन्छ । मन बोल्यो ।

स्वाव दिएर घर आयौँ । सुशान निको भइओरी अनलाइन कक्षा पढ्न थालिसकेको थियो । दुईदिनमै निको हुने अल्पायु भाइरल देखेर आनन्द र अचम्म एकसाथ भयो ।

रिपोर्ट पोजेटिभ आए ९ गते बेलुका फोन वा मेसेज आउँछ नेगेटिभ भए केहीपनि आउँदैन भनेका थिए ।

यसअगि कयौँ पटक रिपोर्ट आउने समयमा आएका फोन उठाउन डरलागेको थियो । के भयो होला भनेर मन आत्तिरहन्थ्यो । आफूसँगै कामगरेका साथीहरु संक्रमित भइरहेका कारण आफूपनि संक्रमित हुने सम्भावना प्रवल थियो । त्यसैले पोजेटिभ आएछ भने एकलाखको विमा पाइन्छ भनेर अफिसमा चर्चा चल्थ्यो ।

तर अहिले त घरमा छ बसाइ । न कतै जानु छ न केही खानु छ । ढुक्कै थियौँ हामी नेगेटिभको समाचार सुन्न ।

९ गते साँझ ६बजेर४० मिनेटमा शारदाको मोबाइलमा फोन आयो ।

उसले कुरा गर्दागर्दै मैँले बुझिहालेँ । फोन समाचार सुनेर सुशान बुरुक्क उफ्रेर पर भाग्यो ।

उसलाई ज्वरो निकोहुने बित्तिकै मबाट अलग्गै सुताएको थिएँ । तर घरिघरि ममीसँग टाँसिन छोडेको थिएन । यतिवेला चेते जस्तो छ ।

विश्वास नै लागेन हामी पोजेटिभ छौँ भनेर । मनमा एउटा प्रश्नआइरह्यो । त्यसोभए हाम्रो खुशी र सुशानको सुखका लागि उसको कोरोना दुईदिनमै ठिक भएको हो ? की उसलाई कोरोना थिएन ? उसको स्याहार गर्दा नै मलाई सरेको थियो । मलाई कोरोना भए उसलाई के थियो त ?

सुशान सन्चो भइसकेको कारणले हो वा आफ्नै रिपोर्टमा विश्वास नलागेर हामी हाँस्यौँ खुबहाँस्यौँ ।

रिपोर्ट हाम्रो होइन तिनीहरु झुक्किएकै हुन भन्ने पनि लागिरह्यो ।

जसलाई पनि सजगता सिकाएको छ । कराएको छ । कतै जानुखानु छैन । फेरिपनि कोरोना । सम्झिँदा रिस उठ्छ घरि, घरि हाँसो पनि लाग्छ । शारदा पनि खितखिताएको सुन्छु । कसरी भयो किन भयो कुरै नबुझेर हाँसेका थियौँ घरिघरि ।

पुलिस एकेडेमीमा कार्यरत मित्र लिला मोक्तानलाई अनुरोध गरेँ रिपोर्ट कन्फर्म गरौँन यार फरक परेको पो होकी ।

रिपोर्ट ईमेलमा आयो । पोजेटिभ नै थियो ।

भतिज सन्तोषलाई भनेँ, सुशानलाई नसताएको मात्रै हो ऊ पनि संक्रमित नै हो । तँपनि के जोगिएको होलास दुबैजनाले पिसिआर गर ।

उसले मानेन । केही भएकै छैन किन गर्ने ? फेरि कसैका घर गइन्न पनि ।

१० गते बिहानको भिडमा खटिएका डाक्टर डिएसपी विवेकराज भण्डारीलाई फोन गरेँ । उहाँको मिठो बोलीले आधा आलस्य घटेर फुर्ति बढेझैँ भयो । उहाँले केही सुझाव र औषधिको नाम सिफारिस गर्नुभयो ।
अक्सिमिटर, औषधि र खाने तरिका लेखिएको लिष्ट लिएर आयो सन्तोषले गोठाटार भिनाजुको पसलबाट ।

डाक्टर विवेकले अक्सिजन लेभल ९२ भन्दा कम भयो भने सम्पर्क गर्नु नत्र डराउनु पर्दैन भन्नुभएको थियो । एउटा एक्स्रे गर्न मन छ भनेँ । त्यसोभए दिउँसो ३ बजेपछि आउनु भन्नुभएको थियो ।

कोभिड पेसेन्टको एक्स्रे गर्ने समय परिवर्तन भएको कारण नेपाल प्रहरी अस्पतालमा एक्स्रे हुन सकेन । छिमेकमा रहेको करुणा अस्पतालका श्रीकृष्ण श्रेष्ठजीलाई फोन गरेँ । र, एक्स्रे गरेँ ।
सामान्य छ डराउनुपर्दैन भने डाक्टरले ।

उटपट्याङ बिचार आयो मनमा । गाउँघरमा प्रसस्तै झारफुक गरेको देखेको थिएँ । म आफूलाई पनि गराएको थाहा छ । काठमाडौँमा आएपछि पनि एकपटक आमा र शारदा मिलेर मलाई फुकफाक गराएका छन् । धामीले अनौठो पाराले फुकफाक गर्नथाले पछि हाँसो रोक्न कठीन हुन्छ । कमेडी जस्तो लाग्छ धामीको फुकाइ ।

घरमा कसैलाई सञ्चो भएन भने त्यसैगरी रमाइलो फुकफाक गरिदिन्थेँ ।

नजान्नेले गर्नुहुँदैन देउता रिसाउछन भनेर आमाले गाली गर्नुहुन्थ्यो । सम्झना आयो त्यो । तीनबजे अस्पताल जानु थियो । आइसोलेसनमा काम के नै होस दुख्दा ऐया आत्था, भोक लाग्दा खाने बाहेक ।

हे..तिमी कोरोना ! देवी देउराली हौ की ? भूत पिशाच हौ ? किन मेरी पियारीको शरीरै छोयौ ?….. भनेर शारदालाई फुकफाक गरिरहेको थिएँ । शारदाको हाँसो रोकिएन ।
यसो गर्दा त अरुपनि हाँस्छनकी क्या हो भन्ने लाग्यो।
धुपबात्ती, फुल, अक्षता, सागपात, तरकारी, फलफूल जुटाएँ । अनि क्यामेरा स्टेण्डमा मोबाइल राखेर खिच्न थालिहालेँ । विरामीको अभिनयमा बसेकी शारदा आफैँ हाँसेर कठिन भयो रेकर्ड गर्न । जेनतेन रेकर्ड गरेँर युट्बमा हालेँ । जतिले हेर्नुभयो एकदमै हाँसेको प्रतिक्रिया प्राप्त भयो ।

प्रतिक्रियाहरू रोगसँग लड्ने उर्जाझैँ भएर आएझैँ लाग्यो मलाई ।

११ गते टेकु अस्पतालबाट फोन आयो । कुनै ट्राभल हिस्ट्री छ की ? भनेर सोधे । ओल्लो कोठाबाट पल्लोकोठा, माथिल्लो फ्लाटबाट तल्लो फ्लाट र छतबाहेक कुनै ट्राभल हिस्ट्री थिएन । त्यही भन्दिएँ ।

कस्तो छ तपाईलाई ? कुनै अरु समस्या छ की ? परिवारमा कति जना बस्नुहुन्छ ? कतिजना सङ्क्रमित हुनुभयो । कुनै समस्या परे १११५मा कल गर्नुहोला भनेर आफन्तले झैँ जानकारी लिएकाले भावुकता मात्र प्रदान गरेन मनोबल पनि बढायो ।

भदौ १२ गते मलाई त सदाझै समयमै निन्द्राले छोड्यो । तर शारिरीक कमजोरी बढेको थियो । टाउको झिरले घोचेझैँ दुखिरह्यो । औषधि र भिटामिन खाइरहेको छु तर कमजोरी घटेको थिएन । शारदालाई झन आँखा खोल्नै कठिन भयो ।

छिनमा आशा र छिनमा निराशा बाँडिरह्यो ।

१६ गतेदेखि अलि आराम जस्तो भएपनि कमजोरी धेरै थियो । पिठ्युँको बायाँपटि एकदम पोल्ने, सुते आराम हुने बस्योकी भतभती पोल्नेभइरह्यो । जसलाई जे समस्या छ त्यसैमा प्रहार गर्ने रहेछ । मेरो सर्भाइकल पेन थियो त्यही सतायो । अरु जटिल रोग हुनेहरूलाई कठिन हुने कारण त्यहीत होला यस्तै लाग्यो ।

अब ठिक भयो भन्ने लागेर उमङ्ग बढिरहेको हुन्छ छिनमै कोखो दुख्ने, टाउको दुख्ने, पिठ्युँ दुख्ने हुन्छ र नकारात्मक सोचाइ ल्याईदिन्छ अनायास ।

१२ दिनपछि २० गते पुलिस अस्पताल गयौँ । कोभिड वार्डकी डाक्टरले भनिन अब तपाईहरु डराउनुपर्दैन । स्वास्थ्य मन्त्रालयको प्रोटोकल अनुसार १० दिन आइसोलेसनमा बसेपछि हिँडडुल र आफ्ना नियमित गतिविधि गर्न मिल्छ ।

शरीरमा शक्ति छैन हिँड्दा हुर्रिएला जस्तो हुन्छ । कसरी हिँड्न डाक्टर ?

धेरैमा यस्तो कमजोरी ६ महिनासम्म रहन्छ । लिस्नो चढ्दा पनि थकाई मार्दै चढ्नुपर्छ । त्यसैले नडराउनु । बरू कोभिडका कारण सुगर, थाइराइडले ठाउँ छाडेको हुनसक्छ मेडिकल ओपिडिमा देखाएर ल्याब टेस्ट गराउनु ।

बिचरा पिपिई र फेससिल्डले छोपिएर कतिन्जेल बस्दा हुन गर्मीमा झर्को नमानी परामर्श दिइन् । उनको तारिफ गर्दै सिकबुक दर्ता गरेर मेडिकलमा गयौँ । त्यहाँकी डाक्टरले त केको थाइराइड न सुगर कुनै जाँच लेखिनन् । आयुर्वेद खानु भयोकी क्या हो ? नखानुहै जे पायो त्यहीभनिन् ।

हामीले नियमित खाने गरेको औषधीको लिस्ट देखाएपछि ढुक्कभइन् । र दुवैजनालाई छातिको एक्स्रे लेखिदिइन् । कमजोरी छ भनेर छिटै तङ्ग्रिन माछामासु होइन फलफूलमा बलगर्नुस् । सुझाव दिइन् ।
खिस्स हाँस्यौँ हामी । तीनवर्षदेखि साकाहारी भइसकेको मलाई भतिज सन्तोष र मित्र लिलाले लसपस बनाइसकेका थिए ।

एक्स्रे गरेपछि छातिमा कुनै समस्या नभएको पक्का भएपछि घर फर्कियौँ र आइसोलेसन मुक्तिको घोषणा गर्दै आफै खाजा बनाएर खायौँ ।

साँझ समाचार आयो आज एकहजार भन्दा बढी संक्रमित र पन्ध्रसयमाथि कोरोना मुक्त भएको भनेर । हामीजस्ता पिसिआर नगरी मुक्तिको घोषणा गरेकालाई कहाँराख्छ होला । की हामीजस्तै दसदिन आइसोलेसनमा बसेकालाई सबैलाई मुक्त भनिदिने हो ?

प्रश्न र कोरोनाको शिथिलता बाँकी छ । जीवन यात्रा निरन्तर छ एक अनुभवको निरन्तरतासहित।

सम्बन्धित शीर्षकहरु

जनजिवन : एउटा युवा शक्ति जसले अस्थायी रुपमा पान व्यापार गरिरहेका छन्

‘कतारको राष्ट्रिय दिवस यहाँका जनताको बफादारी, ऐक्यबद्धता र गौरवको वार्षिक स्मरण पनि हो’

अन्तर्राष्ट्रिय आप्रवासी श्रमिक दिवस : अझै चासो र चिन्ता वैदेशिक रोजगारकै

अन्तर्राष्ट्रिय मानव अधिकार दिवस : विश्वभर मानव अधिकारको अवस्था चिन्ताजनक

नेताको हाइफाई, बदनाम हुँदै ट्रेड युनियन

‘काठमाडौंको रहनसहनमा आदत भइसकेको जीवन एकाएक यता लाग्दा अनौठो मान्ने धेरै हुनुहुन्थ्यो’

‘पीएनओ’ अर्थात नेपाली मुलका नेपालीले खोजेका कुरा

‘अरुको पसलमा काम गर्दै सिप सिकेँ, अहिले त्यही सिपले काम दिएको छ’ : शंकर मिजार

जनजिवन : ‘नाफा घाटा आफ्नो ठाउँमा छ, आफ्नो कामप्रति हामी सधैँ सजग, दृढ र ढुक्क छौँ’

‘सरकारले युवाहरुलाई देशमै उद्यमशिल बनाउने वातावरण सृजना गर्नुपर्छ’-बैकुण्ठ दाहाल